Architectura et historia - Woźniak Michał (red.)

Wydanie Księgi pamiątkowej ofiarowanej prof. dr. hab. Marianowi Arszyńskiemu z okazji jubileuszu siedemdziesięciolecia urodzin zbiega się z prawie czterdziestoleciem jego pracy na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jest to okres nie tylko twórczej działalności badawczej i dydaktycznej Jubilata, ale także wspaniały czas kształtowania się i rozwoju konserwatorstwa toruńskiego, najpierw w ramach Katedry Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa, a potem w ramach Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. Pomysłodawcą i realizatorem idei przygotowania do pracy w dziedzinie ochrony i konserwacji zabytków na drodze studiów uniwersyteckich był prof. Jerzy Remer. Jednak do rozwoju konserwatorstwa jako dyscypliny akademickiej i osiągnięcia dzisiejszego jej poziomu w dużej mierze przyczynili się także jego współpracownicy. O ostatecznym kształcie dzisiejszego kierunku konserwacja i restauracja dzieł sztuki zadecydowali Leonard Torwirt i jego następcy. Natomiast na dalsze losy kierunku zabytkoznaw-stwo i konserwatorstwo (obecnie nazywanego ochroną dóbr kultury) największy wpływ miała działalność czterech osób: Mariana Arszyńskiego, Jerzego Frycza, Eugeniusza Gąsiorowskiego i Jana Tajchmana. Wnosząc do pracy na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika doświadczenia zdobyte wcześniej w PP PKZ (Jerzy Frycz miał za sobą również działalność na stanowisku konserwatora wojewódzkiego) i dopełniając je wiedzą teoretyczną wzbogacali w twórczym współdziałaniu program kształcenia konserwatorskiego. Wypracowany przez prof. Jerzego Remera ogólny zarys idei konserwatorstwa jako dyscypliny akademickiej, został więc przez tę właśnie grupę współpracowników i przyjaciół uzupełniony szczegółowymi treściami programowymi i merytorycznymi.