Bilokacja - paranormalna zdolność czy naukowe zjawisko

W środowisku parapsychologów znane jest dość powszechnie, pewne niezwykle intrygujące zjawisko, które nawet do dziś spędza sen z powiek wielu badaczom i naukowcom. Mowa o bilokacji, czyli zdolności pojawienia się w dwóch różnych miejscach jednocześnie, w tym samym czasie! Istnieje na świecie wiele udokumentowanych przypadków bilokacji, które mogą naprawdę wprawiać w zdumienie, a co ciekawsze – zjawisko przebywania w dwóch miejscach jednocześnie zdarzało się najczęściej osobom szczególnie uduchowionym i świętym. Mistyka chrześcijańska mówi o bilokacji jako o darze nadprzyrodzonym, a osoby tym dotknięte twierdziły, że były w pełni świadome podczas przebywania w dwóch różnych miejscach. Najbardziej znanymi osobami, które na własnej skórze doświadczyły zjawiska bilokacji, a ich przypadki były nawet całkiem obszernie opisane, to - hinduski mistrz duchowy Sai Baba, św. Antoni Padewski, założyciel zgromadzenia salezjanów św. Jan Bosko oraz najbardziej znany stygmatyk Ojciec Pio. Ten ostatni podobno wykorzystywał swój dar bilokacji do pomocy ludziom. Znana jest pewna historia, która opowiada o tym jak to Ojciec Pio pojawił się w 1957 roku, w środku nocy, w szpitalu w San Severo. Stał przy łóżku Ojca Placida Buxa, który był cierpiał na zaawansowaną marskość wątroby. Podobno Pio zapewnił go, że ten wyzdrowieje, a na znak tego podszedł do okna i odcisnął na szybie swoją dłoń. Okazało się, że Placido Bux rzeczywiście wyzdrowiał, a w podzięce wybrał się do San Giovanni Rotondo, aby spotkać się z Ojcem Pio. Gdy zapytał mistyka o jego odwiedziny, ten od razu zapewnił go, że właśnie tej nocy był przy jego łóżku. Co ciekawe – śladu dłoni odciśniętej na szybie nie udało się w żaden możliwy sposób zmyć!
Można by pomyśleć, że ten niezwykły dar dotyczy wyłącznie osób głęboko uduchowionych, ale istniał jeszcze na świecie pewien bardzo ciekawy przypadek zupełnie świeckiej osoby, która również doświadczyła tego mistycznego zjawiska. Ta historia jednak wygląda nieco inaczej niż te, które możemy dotyczą osób mocno związanych z wiarą. Mowa o pewnej francuskiej nauczycielce, żyjącej w XIX wieku – Emilie Sagee. Jej historia może naprawdę przyprawiać o ciarki! Jej sobowtór powstały na skutek zdolności bilokacji, doprowadzał ją do stanu wyczerpania i permanentnego zmęczenia. Po raz pierwszy o złym sobowtórze Emilie Sagee napisał Robert Dale Owen – amerykański polityk oraz miłośnik spirytyzmu. Otóż usłyszał on od swojej znajomej - arystokratki, córki Barona von Guldenstubbe, żyjącej na ziemiach łotewskich - Julie von Guldenstubbe, opowieść o jej nauczycielce Emilie. 13-letnia wówczas Julie w połowie XIX wieku była wielokrotnie naocznym świadkiem, kiedy to jej nauczycielka zupełnie nagle potrafiła pojawić się w dwóch różnych miejscach, w tym samym czasie. Z opowiadań arystokratki, wynika, że 32-letnia Emilie Sagee miała sobowtóra, który często naśladował jej ruchy. Nauczycielka była wielokrotnie widywania przez swoich uczniów w dwóch różnych częściach budynku szkoły. Najciekawszy przypadek, który może wywołać ciarki, zdarzył się latem 1846 roku podczas zajęć lekcyjnych. Jeśli wierzyć opowiadaniom Julie von Guldenstubbe, w czasie trwania lekcji z haftowania i szycia, dziewczęta dostrzegły Emilie na zewnątrz, gdy ta zajmowała się pracami w ogrodzie. Nauczyciel pilnujący klasę, wyszedł na chwilę z sali, a dziewczęta pozostawił same. No cóż, tak mogłoby się tylko wydawać…
W pewnym momencie na krześle zupełnie znikąd pojawił się sobowtór Sagee. Dziewczyny w pośpiechu spojrzały przez okno i okazało się, że nauczycielka znajduje się jednak nadal w ogrodzie... Ich uwagę zwrócił fakt, że ta prawdziwa Emilie zaczęła szybko się męczyć, w momencie gdy sobowtór usiadł na krześle. Według opisu całej sytuacji przez łotewską arystokratkę, dwie najodważniejsze dziewczyny postanowiły zbliżyć się do postaci i chciały ją dotknąć. Okazało się, że jedna z dziewczyn bez problemu przeszła przez tę niezwykłą istotę, a ta zaczęła nagle zanikać. Kiedy dopytywano się samej poszkodowanej na temat tych naprawdę niezwykłych wydarzeń i czy zdaje sobie sprawę z tego co dzieje się wokół niej, Emilie zawsze twierdziła, że nigdy na własne oczy nie zobaczyła swojego sobowtóra. Powiedziała natomiast, że często doznawała szybkiego spadku formy, odczuwała zmęczenie i wyczerpanie fizyczne. Było tak za każdym razemc, gdy tylko mówiono jej, że widziano fałszywą Emilie. Nikt nigdy nie potrafił racjonalnie tych wydarzeń wytłumaczyć, ale krążyły pogłoski o zbiorowych halucynacjach. Istnieje jednak w tym wszystkim pewne naukowe wyjaśnienie, które jest niezwykle ciekawe. Chodzi o elektromagnetyczną stymulację mózgu - styku ciemieniowo-skroniowego. Opisano przypadek jednej pacjentki poddanej takiej stymulacji, która za każdym razem przy wykonywaniu badania czuła obecność drugiej osoby tuż obok siebie. Potrafiła również całkiem dokładnie opisać postać – nieokreślona płeć, cicha, spokojna i o bardzo podobnej posturze ciała. Interesującym faktem jest również to, że gdy zwiększano intensywność stymulacji, pacjentka wyczuwała obecność innych postaci i dochodziło do kontaktu fizycznego. Badania jednak przerywano ze względu na złe samopoczucie i dyskomfort badanej.
Naukowcy wciąż nie są w stanie podać dokładnego wytłumaczenia, ale prawdopodobnie za wszystko odpowiada wspomniany już styk ciemieniowo-skroniowy. Kiedy dochodzi do stymulacji tego miejsca, dopada nas uczucie czyjejś obecności w pobliżu, lub możemy odnieść wrażenie, że pojawiliśmy się w innym miejscu. To nietypowe zjawisko jest często obserwowane u osób cierpiących na schizofrenię. Nie wyjaśnia to jednak faktu, że sobowtór wspomnianej nauczycielki Emilie Sagee, był widziany przez osoby trzecie. Czy to rzeczywiście nic innego jak zwykłe zaburzenie w naszym umyśle? Czy może mamy do czynienia z czymś naprawdę nadprzyrodzonym?