Czarownice z Salem - zbiorowa histeria, czy prawdziwa magia?

Magia do dziś stanowi sporą zagadkę dla ludzkości. Ludzie przejawiają strach i niechęć przed tym czego nie mogą pojąć własnym umysłem. To co wzbudza niepokój i lęk szybko staje się fobią z którą trzeba walczyć na wszelkie sposoby, aby się jej pozbyć w każdy możliwy sposób... W połowie XV wieku kiedy ludzie kościoła odgrywali bardzo ważną rolę i z ich zdaniem liczył się każdy, zapoczątkowano walkę z czarną magią i czarami. Walka ze „złem” trwała do XVII wieku i jej najgłośniejszym i najpopularniejszym przykładem są procesy czarownic z amerykańskiego miasteczka Salem. Spokojne miasteczko położone w stanie Massachusetts, w którym toczyło się zwyczajne życie do pewnego momentu. Któregoś dnia stało się ono symbolem okrutnych, publicznych mordów za stosowanie czarów i rzucanie zaklęć na niewinnych ludzi. Historia ma swój początek pod koniec 1691 roku, kiedy to niespodziewanie córka tamtejszego pastora Betty Parris wraz ze swoją kuzynką Abigaill Williams, zaczęły dziwnie się zachowywać. Dostawały silnych konwulsji, opowiadały niestworzone rzeczy, jednym słowem – zachowywały się jak opętane. Utwierdzały wszystkich w przekonaniu, że została rzucona na nie klątwa przez miejscową żebraczkę Sarę Goods oraz afrykańską niewolnicę Titubę. Z czasem młodsza społeczność Salem zaczęła przejawiać podobne objawy i tak doszło do pierwszego procesu czarownic z Salem. Zaraz po tym kiedy skazano pierwsze czarownice krytycznie wzrosła liczba oskarżeń o czary. Preteksty do oskarżeń mogłyby wydawać się naprawdę błahe i być zwykłym zbiegiem okoliczności, jak przykład pewnego farmera który stwierdził, że jego sąsiadka Martha Carrier jest czarownicą, ponieważ po kłótni z nią, zdechło mu kilka krów. Natomiast jej własne dzieci podczas procesu matki zeznały, że uczyła ich czarów. Zbiorowa histeria i strach doprowadziła do oskarżenia co najmniej osiemdziesięciu kobiet i mężczyzn. Jedni przyznawali się do stosowania czarnej magii pod wpływem bolesnych tortur a na resztę były mocne argumenty. Tym sposobem, między 10 czerwca i 19 października 1692 roku Salem pozbyło się ponad dwudziestu domniemanych czarownic, które były palone na stosie bądź wieszane w publicznych miejscach. Aby zakończyć te działania, szeryf John Willard, zszokowanym tym co dzieje się w Salem oznajmił, że ludność przekroczyła pewne granice i popadła w obłęd. Jednakże w społeczeństwie opanowanym przez szał zabijania ludzi posądzonych o magię, również i szeryf został oskarżony i wydano na niego wyrok śmierci. Według niektórych, obecnych naukowców, bardzo łatwo można wytłumaczyć ten fenomen polowania na czarownice. Ludzie żyjący w tamtych czasach mieli surowe warunki wychowywania się – w szczególności młode kobiety, więc swego rodzaju ucieczką od ascetycznego życia było wywołanie skandalu, w przypadku Salem – oskarżeń o czarną magię. Wspomniane zachowania niektórych ludzi, które jednoznacznie wskazywały na opętanie, mogły być również spowodowane grzybem „sporyszem”, który rozwijał się na zbożu i później był spożywany nieświadomie przez mieszkańców Salem. Grzyb powodował silne halucynacje oraz konwulsje. Nie znając jeszcze medycyny takie przypadki od razu kwalifikowano jako opętanie przez diabła bądź demona. Ludzie wierzyli, że diabeł ukrywa się na ziemi pod postacią człowieka i w ten sposób chce objąć władze nad światem. Tym samym uznano więc, że to właśnie czarownice są tzw. „powiernikami” między otchłanią piekieł, a ziemią. Pomimo tego, że ludzkość nie żyła już w średniowiecznej epoce, nadal ich mentalność mocno nie odbiegała od tej, którą kierowali się ci najbardziej prymitywni. Procesy czarownic z Salem to prawdziwy przykład ludzkiej zguby i braku umiejętności logicznego wytłumaczenia przypadkowych zdarzeń. Wszystko co złe, owiane było demoniczną otoczką, która powstawała na skutek ingerowania świata piekieł w ludzkie życie.