Magia szklanego ekranu

Telewizja jest jednym z najbardziej popularnych i dostępnych mediów. Ma ona kilkudziesięcioletnią tradycję. Zmienia nasz stosunek do otaczającej rzeczywistości. Za jej pośrednictwem możemy obserwować zachodzące procesy, analizować różnorodne zjawiska, a także otrzymywać informacje o wydarzeniach ze świata. Programy telewizyjne i filmy w istotnym stopniu wpływają na emocjonalny stosunek dzieci, młodzieży, dorosłych i osób starszych do przekazywanych treści. Miejsce i rola telewizji, jako wszechobecnego medium, nie są kwestionowane we współczesnym świecie i życiu każdego człowieka.
Powszechnie znane jest starochińskie powiedzenie: ''Jeden obraz zastępuje tysiąc słów''. Mówi się nawet o cywilizacji obrazkowej, w której przekaz wizualny zastępuje słowo mówione (język), a także czytane (pismo). Wraz z pojawieniem się telewizji, jej rozwojem i doskonaleniem, stajemy się świadkami kształtowania się kultury audiowizualnej.
Telewizja, jako najbardziej popularne i dostępne medium, a także jako urządzenie audiowizualne, ma swój kontekst teoretyczny, osadzony w literaturze pedagogicznej. W bogatej literaturze naukowej podkreśla się jej niekwestionowane znaczenie i możliwości.1 Była i jest ona przedmiotem rozważań nie tylko naukowców, ale także przedstawicieli wielu innych środowisk związanych z komunikowaniem masowym, kulturą2 i szeroko rozumianym wychowaniem - do tego stopnia, iż pełniąc funkcje pedagogiczne, stała się telewizją edukacyjną.

• author: Anna Andrzejewska