Mao II
Centralną postacią tej niepokojącej, pesymistycznej powieści jest pisarz
Bill Gray. Od lat ukrywający się przed światem, obsesyjnie cyzelujący
swoje nowe dzieło, staje się literacką legendą. W jego samotni
towarzyszą mu dwie osoby: Scott Martineau, do tego stopnia zafascynowany
wcześniejszymi książkami Billa, że nie szczędząc trudów, odnalazł go i
wziął na siebie obowiązki sekretarza, oraz jego dziewczyna Karen, mająca
za sobą doświadczenie przynależności do Kościoła Zjednoczenia. Pewnego
dnia do ich zamkniętego światka wkracza fotoreporterka Brita: za swoją
misję uważa ona utrwalenie na zdjęciach wszystkich wybitnych żyjących
pisarzy. Wkrótce Bill Gray otrzymuje zaskakującą propozycję: na
konferencji prasowej w Londynie ma przeczytać kilka wierszy niemal
nieznanego poety, przetrzymywanego w Bejrucie w charakterze zakładnika,
który w tym czasie ma zostać uwolniony. Nagłośniony w mediach
dramatyczny potencjał tego wydarzenia byłby na rękę wielu ludziom, także
terrorystom.
Mao II (1991) to głos w dyskusji o sensie i celu twórczości literackiej,
o przetrwaniu lub eliminacji jednostki w czasach, gdy ?przyszłość należy
do tłumów?, jakże często ulegających niebezpiecznym fanatykom. Raz po
raz przez strony tej książki przewijają się przejmujące obrazy
współczesnych wydarzeń: ceremonii ślubnej trzynastu tysięcy wyznawców
sekty Moona, pogrzebu ajatollaha Chomeiniego, tragedii na stadionie
Hillsborough, masakry na placu Tiananmen... W każdym z nich główną rolę
odgrywają tłumy oglądane przez inne, niewidoczne tłumy odbiorców
przekazów medialnych. Tytuł powieści nawiązuje do jednej z prac Andy?ego
Warhola: ludzie są niewiele różniącymi się reprodukcjami pojedynczej
formy, nawet jeśli odmiennymi w kolorach, to zasadniczo tymi samymi...
Próba sprzeciwienia się tej maoistowskiej wizji to niebezpieczny flirt
ze śmiercią.