Obroty nieba

Obroty nieba są wyłomem wobec większości tomików Kazimierza
Brakonieckiego. Szlaki jego wędrówek poetyckich dotychczas wiodły bowiem
głównie przez czasoprzestrzeń autobiografii a ich celem było
poszukiwanie korzeni w geografii i historii. W Obrotach nieba natomiast
na pierwszy plan wysuwa się JA, usytuowane bezpośrednio wobec
Wszechświata. Ziemia zostaje zredukowana do powierzchni planety w
Układzie Słonecznym, a Historia ? do kosmogonii i eschatologii. W tym
kosmicznym układzie odbywa się misterium Wszechświata, w którym
pośredniczą antropomorfizowane drzewa. JA zaś panteistycznie utożsamia
się z nimi, choć zarazem szanuje ich autonomię. Obroty nieba, nawiązują
tytułem do dwóch dzieł: De revolutionibus... i Obroty rzeczy, ale wydają
się bliższe wrażliwości Białoszewskiego z jego dysonansami poznawczymi
niż ufności wobec kopernikańskiego racjonalizmu. Bliższe Chaosowi niż
Logosowi. A dawna archeologia poetycka, przeniesiona w przestrzeń
pozaziemską, zmienia tylko wymiar egzystencjalnego niepokoju, który
poeta w swej nowej sytuacji najtrafniej nazywa metaforą: ?jesteś kretem
kosmosu?.
Z posłowia Piotra Michałowskiego

• author: Kazimierz Brakoniecki