Opowiadania, tom 3

Zygmunt Niedźwiecki jest dziś autorem zapomnianym i właściwie
anonimowym. Nazwisko pozostaje znane badaczom kultury przełomu XIX i XX
wieku i pojawia się przy okazji syntetycznych omówień. Powszechnie
przyjęło się uważać, że jest pisarzem konsekwentnie naturalistycznym,
nalężącym do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy szli drogą
wytyczoną przez grupę literacką ''Wędrowca'' i którzy nawiązywali do
wzorów zaprojektowanych przez francuskich twórców, przede wszystkim Zolę
i jego uczniów. Zygmunt Niedźwiecki słusznie bywał nazywany polskim
Maupassantem, nie tylko ze względu na tłumaczenia. Jego oryginalne
teksty to prawdziwe ''laboratorium'' krótkich form narracyjnych. Pisał
klasyczne nowele, z punktem kulminacyjnym i wyraźnie wyeksponowaną
puentą, krótkie, silnie zdialogowane scenki, obrazki z przewagą opisu,
humoreski, dłuższe formy, jakby mini-powieści. Polska nowelistyka bez
Niedźwieckiego byłaby zdecydowanie uboższa, stanowi on ogniwo pośrednie
między XIX-wiecznymi formami Bolesława Prusa i Marii Konopnickiej a
twórczością modernistów - Marii Dąbrowskiej, Jarosława Iwaszkiewicza,
Andrzeja Nowakowskiego, nawet Mirona Białoszewskiego.

• author: Zygmunt Niedźwiecki