Stabilizacyjna polityka fiskalna w krajach OECD

Funkcja stabilizacyjna stanowi jedną z głównych funkcji polityki
fiskalnej. Jej realizacja polega na takim kształtowaniu instrumentów
fiskalnych, by zapewnić pożądane zachowanie się najważniejszych
zmiennych makroekonomicznych, takich jak produkt krajowy brutto oraz
stopa bezrobocia (por. Stiglitz, 2004, Owsiak, 2008).
Wśród stabilizacyjnych instrumentów fiskalnych, oddziałujących na
gospodarkę na poziomie makroekonomicznym, wymienić można m.in. saldo
budżetowe, dochody i wydatki publiczne oraz dług publiczny. Obok tych
zmiennych do realizacji polityki stabilizacyjnej wykorzystuje się
również instrumenty oddziałujące na zachowanie podmiotów gospodarczych
na poziomie mikroekonomicznym, takie jak stawki poszczególnych podatków
czy też wybrane kategorie wydatków budżetowych.
Ze względu na znaczenie, jakie stabilizacyjna polityka fiskalna ma dla
właściwego funkcjonowania gospodarki, szczególnie ważna staje się ocena,
czy polityka ta jest właściwie realizowana. Za kryterium oceny różnych
rodzajów polityki stabilizacyjnej służyć może funkcja społecznego
dobrobytu, stanowiąca zagregowaną miarę zadowolenia konsumentów. Sposób
prowadzenia polityki fiskalnej maksymalizujący funkcję społecznego
dobrobytu nazywany jest w literaturze optymalną polityką fiskalną (por.
Barro, 1979; Lucas, Stokey, 1982; Chari i in., 1993).