Stosunki zatrudnienia w dwudziestoleciu społecznej gospodarki rynkowej

Wydanie księgi jubileuszowej jest naturalną okazją do wygłoszenia
laudacji o Jubilatce. Tymczasem w laudacji, zwłaszcza z okazji tak
szacownego jubileuszu, nietrudno jest zgubić człowieka, a wykreować
postać nierzeczywistą. I być może nic w tym złego. Można wszak przyjąć,
że zarówno laudator, jak i odbiorcy laudacji wiedzą, iż taka właśnie
obowiązuje konwencja. I wiedzą, że elementem tego - jakże przecież
wdzięcznego teatru - jest to, że Jubilat jawi się jako człowiek
doskonały, nadzwyczajny i posągowy. W niniejszym tekście odejdę od tej
formuły. W jakimś stopniu z przekory wobec konwencji, ale przede
wszystkim z szacunku dla Jubilatki. Szacunek dla dorobku człowieka
realnego wydaje mi się bowiem wart więcej niż szacunek dla osiągnięć
istoty doskonałej. Tej ostatniej - gdyby istniała - wszystko przychodzi
wszak bez wysiłku.

fragment Wstępu Słowo o Jubilatce.
Naukowiec z temperamentem
Arkadiusz Sobczyk