Twórca polskiej dydaktyki chemii Jan Harabaszewski i jego czasy (1875-1943) - Galska-Krajewska Anna, Piosik Romuald, Skinder Natalia Wanda i inni

Monografia o najwybitniejszym polskim dydaktyku chemii Janie Harabaszewskim powstała w związku z podwójnym jubileuszem Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, który w 2005 roku obchodził pięćdziesięciolecie samodzielnego istnienia, a w roku 2009 świętował ''200 lat chemii w Uniwersytecie Warszawskim''. Sylwetkę Jana Harabaszewskiego przedstawiono w niej z różnych punktów widzenia: jako teoretyka nauczania chemii, organizatora oświaty chemicznej i systemu doskonalenia nauczycieli chemii w Polsce, nauczyciela akademickiego i gimnazjalnego, publicystę, tłumacza i wydawcę oraz wychowawcę młodych Polaków, a także jako głowę rodziny. Pokazano dorobek naukowy Jana Harabaszewskiego oraz jego walkę o nowoczesny program nauczania chemii i dobre warunki kształcenia chemicznego w polskich szkołach. Idee Harabaszewskiego, takie jak stosowanie heurezy, zasada indukcyjnego i eksperymentalnego nauczania chemii, wymagania od uczniów aktywnej postawy i samodzielności myślenia czy uogólniania poznanej faktografii, znajdują zastosowanie w dzisiejszej dydaktyce chemii w całej Europie. Zapoczątkowane przez Jana Harabaszewskiego upodobnienie nauczania do procesu badawczego uznawane jest obecnie za bardzo skuteczną technikę kształcenia.