Wiosna 1941 - Ida Fink

Stara Agafia wypędza ze swego ogrodu siedemnastoletnią Żydówkę i jej kochanka, by wkrótce dowiedzieć się, że dziewczyna została rozstrzelana. Więźniowie z celi śmierci w porozumieniu z niemieckim strażnikiem robią nowo przybyłemu skazańcowi makabryczny żart. Esesmani wieszają psa, który nie chce wskazać im kryjówki swoich właścicieli. Ludek zostaje porządkowym i ma doprowadzić do transportu starą Titinę, u której brał lekcje francuskiego. Ida Fink patrzy na Holokaust oczami ofiar i tych, którzy 'ocaleli do następnego razu'. W jej lakonicznych, świetnie skonstruowanych opowiadaniach nie ma patosu, jest skupienie nad szczegółem, wrażliwość i głęboka prawda o człowieku.